Η τρέλα και δύο συμπεράσματα γι' αυτήν

Καμιά φορά σκέφτομαι πώς βλέπουμε την ζωή μας όταν αυτή έχει γίνει παρελθόν. Γεγονότα μέσα στην πεπερασμένη ροή του χρόνου. Δε μπορείς να τα ξαναζήσεις. Μπορείς όμως να τα ξανανιώσεις αν τα ανακαλέσεις στην μνήμη σου. Γιατί το μόνο που έχει μείνει από αυτά είναι η μνήμη. Το ίδιο το παρελθόν έχει εξαφανιστεί πια, δεν υπάρχει. Μπορεί όμως να το θυμόμαστε μέσα από τις υλικές μαρτυρίες. Ένα κουπόνι τσίρκου, μια μπλούζα με χρώμα, μπορεί να πουν ότι κάποτε είδες λιοντάρια από κοντά ή έβαψες τους τοίχους του σπιτιού σου.

Τίποτα όμως δεν θα κάνει το παρελθόν πραγματικότητα. Εκτός κι αν τρελαθείς. Ποτέ δεν θα γίνεις λόρδος του 18ου αιώνα, εκτός κι αν τρελαθείς.

Μήπως τελικά η τρέλα είναι η μόνη πραγματική ελευθερία που μπορεί να αναιρέσει τον χρόνο, να αναιρέσει τα πάντα...


Παράδειγμα 1
Βλέπω συχνά έναν τρελό παππού μέσα στο λεωφορείο. Έχει μακριά γενειάδα και φοράει ένα χάρτινο καπέλο. Πάνω στα άσπρα ρούχα του, έχει κρεμασμένα εμβλήματα. Λένε ότι ήταν καπετάνιος. Διάφοροι έχουν ακούσει ιστορίες από τα ταξίδια του. Λένε ότι είναι μαγευτικός. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να λέει ιστορίες από τα ταξίδια του. Δεν τον έχω δει ποτέ να φέρεται σαν τρελός. Πάντα κάθεται ήρεμος, με αυτά τα αλλόκοτα ρούχα.
Φοράω ένα μακρύ φόρεμα από άσπρα φύλλα και ένα γυάλινο καπέλο. Έχω φορέσει τα μωβ λουστρίν τακούνια της γιαγιάς και περιμένω στην στάση του λεωφορείου. Το λεωφορείο σταματάει και ανεβαίνω. Βλέπω τον καπετάνιο. Τον αναγνωρίζω γιατί φοράει άσπρα ρούχα και έχει πολλά εμβλήματα.
"Καπετάνιε, θέλω να με πας στο 1977 στην πόλη του Montreux! Παίζει ο Rory Gallagher. Θέλω να είμαι εκεί την στιγμή που θα παίζει A million miles away. Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική όπως την είδα στο βιντεάκι του youtube. Θέλω να την ζήσω. Δεν με ενδιαφέρει να φτάσω νωρίτερα από εκείνο το σημείο. Είσαι ο μοναδικός που μπορεί να με πάει εκεί. Δε ξέρω πώς το ξέρω αλλά το ξέρω..."

"Κοπέλα μου ....τρελάθηκες;"

-Συμπέρασμα 1: Το πρόβλημα με την τρέλα είναι ότι ο άλλος δε σου την αναγνωρίζει.

Παράδειγμα 2

Θυμάμαι ότι σαν παιδάκι ήμουν ντετέκτιβ μαζί με τις φίλες μου. Είχαμε ιδρύσει την λέσχη των 3 ντετέκτιβ. Είχαμε ανακαλύψει πολλά πράγματα στην μικρή μας γειτονιά. Πάντα βρίσκαμε θαυμαστά πράγματα. Τον παππού με το γυάλινο μάτι, το στοιχειωμένο σπίτι, το σπίτι με το κουδούνι που ουρλιάζει το είχαμε ανακαλύψει στα κάλαντα. Πίστευα ότι οι φίλες μου ήταν τρομερές ντετέκτιβ. Ελπίζω το ίδιο να πίστευαν κι αυτές για μένα. Αυτό ήταν ευτυχία.

-Συμπέρασμα 2: Όταν οι άλλοι σου αναγνωρίζουν την τρέλα, παύει να είναι τέτοια. Δυστυχώς όσο μεγαλώνεις και εσύ και οι άλλοι γύρω σου, γίνεσαι λιγότερο ευτυχισμένος, αλλά τουλάχιστον ...δεν σε λένε τρελό ε;

As seen in: http://zmariana.blogspot.com/search/label/Φιλοσοφώντας%20σουρεαλιστικά