via: @Aspaonline
7/11/10
23/8/10
Η τρέλα και δύο συμπεράσματα γι' αυτήν
Καμιά φορά σκέφτομαι πώς βλέπουμε την ζωή μας όταν αυτή έχει γίνει παρελθόν. Γεγονότα μέσα στην πεπερασμένη ροή του χρόνου. Δε μπορείς να τα ξαναζήσεις. Μπορείς όμως να τα ξανανιώσεις αν τα ανακαλέσεις στην μνήμη σου. Γιατί το μόνο που έχει μείνει από αυτά είναι η μνήμη. Το ίδιο το παρελθόν έχει εξαφανιστεί πια, δεν υπάρχει. Μπορεί όμως να το θυμόμαστε μέσα από τις υλικές μαρτυρίες. Ένα κουπόνι τσίρκου, μια μπλούζα με χρώμα, μπορεί να πουν ότι κάποτε είδες λιοντάρια από κοντά ή έβαψες τους τοίχους του σπιτιού σου.
Τίποτα όμως δεν θα κάνει το παρελθόν πραγματικότητα. Εκτός κι αν τρελαθείς. Ποτέ δεν θα γίνεις λόρδος του 18ου αιώνα, εκτός κι αν τρελαθείς.
Μήπως τελικά η τρέλα είναι η μόνη πραγματική ελευθερία που μπορεί να αναιρέσει τον χρόνο, να αναιρέσει τα πάντα...
Παράδειγμα 1
Βλέπω συχνά έναν τρελό παππού μέσα στο λεωφορείο. Έχει μακριά γενειάδα και φοράει ένα χάρτινο καπέλο. Πάνω στα άσπρα ρούχα του, έχει κρεμασμένα εμβλήματα. Λένε ότι ήταν καπετάνιος. Διάφοροι έχουν ακούσει ιστορίες από τα ταξίδια του. Λένε ότι είναι μαγευτικός. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να λέει ιστορίες από τα ταξίδια του. Δεν τον έχω δει ποτέ να φέρεται σαν τρελός. Πάντα κάθεται ήρεμος, με αυτά τα αλλόκοτα ρούχα.
Φοράω ένα μακρύ φόρεμα από άσπρα φύλλα και ένα γυάλινο καπέλο. Έχω φορέσει τα μωβ λουστρίν τακούνια της γιαγιάς και περιμένω στην στάση του λεωφορείου. Το λεωφορείο σταματάει και ανεβαίνω. Βλέπω τον καπετάνιο. Τον αναγνωρίζω γιατί φοράει άσπρα ρούχα και έχει πολλά εμβλήματα.
"Καπετάνιε, θέλω να με πας στο 1977 στην πόλη του Montreux! Παίζει ο Rory Gallagher. Θέλω να είμαι εκεί την στιγμή που θα παίζει A million miles away. Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική όπως την είδα στο βιντεάκι του youtube. Θέλω να την ζήσω. Δεν με ενδιαφέρει να φτάσω νωρίτερα από εκείνο το σημείο. Είσαι ο μοναδικός που μπορεί να με πάει εκεί. Δε ξέρω πώς το ξέρω αλλά το ξέρω..."
"Κοπέλα μου ....τρελάθηκες;"
Τίποτα όμως δεν θα κάνει το παρελθόν πραγματικότητα. Εκτός κι αν τρελαθείς. Ποτέ δεν θα γίνεις λόρδος του 18ου αιώνα, εκτός κι αν τρελαθείς.
Μήπως τελικά η τρέλα είναι η μόνη πραγματική ελευθερία που μπορεί να αναιρέσει τον χρόνο, να αναιρέσει τα πάντα...
Παράδειγμα 1
Βλέπω συχνά έναν τρελό παππού μέσα στο λεωφορείο. Έχει μακριά γενειάδα και φοράει ένα χάρτινο καπέλο. Πάνω στα άσπρα ρούχα του, έχει κρεμασμένα εμβλήματα. Λένε ότι ήταν καπετάνιος. Διάφοροι έχουν ακούσει ιστορίες από τα ταξίδια του. Λένε ότι είναι μαγευτικός. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να λέει ιστορίες από τα ταξίδια του. Δεν τον έχω δει ποτέ να φέρεται σαν τρελός. Πάντα κάθεται ήρεμος, με αυτά τα αλλόκοτα ρούχα.
Φοράω ένα μακρύ φόρεμα από άσπρα φύλλα και ένα γυάλινο καπέλο. Έχω φορέσει τα μωβ λουστρίν τακούνια της γιαγιάς και περιμένω στην στάση του λεωφορείου. Το λεωφορείο σταματάει και ανεβαίνω. Βλέπω τον καπετάνιο. Τον αναγνωρίζω γιατί φοράει άσπρα ρούχα και έχει πολλά εμβλήματα.
"Καπετάνιε, θέλω να με πας στο 1977 στην πόλη του Montreux! Παίζει ο Rory Gallagher. Θέλω να είμαι εκεί την στιγμή που θα παίζει A million miles away. Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική όπως την είδα στο βιντεάκι του youtube. Θέλω να την ζήσω. Δεν με ενδιαφέρει να φτάσω νωρίτερα από εκείνο το σημείο. Είσαι ο μοναδικός που μπορεί να με πάει εκεί. Δε ξέρω πώς το ξέρω αλλά το ξέρω..."
"Κοπέλα μου ....τρελάθηκες;"
-Συμπέρασμα 1: Το πρόβλημα με την τρέλα είναι ότι ο άλλος δε σου την αναγνωρίζει.
Παράδειγμα 2
Θυμάμαι ότι σαν παιδάκι ήμουν ντετέκτιβ μαζί με τις φίλες μου. Είχαμε ιδρύσει την λέσχη των 3 ντετέκτιβ. Είχαμε ανακαλύψει πολλά πράγματα στην μικρή μας γειτονιά. Πάντα βρίσκαμε θαυμαστά πράγματα. Τον παππού με το γυάλινο μάτι, το στοιχειωμένο σπίτι, το σπίτι με το κουδούνι που ουρλιάζει το είχαμε ανακαλύψει στα κάλαντα. Πίστευα ότι οι φίλες μου ήταν τρομερές ντετέκτιβ. Ελπίζω το ίδιο να πίστευαν κι αυτές για μένα. Αυτό ήταν ευτυχία.-Συμπέρασμα 2: Όταν οι άλλοι σου αναγνωρίζουν την τρέλα, παύει να είναι τέτοια. Δυστυχώς όσο μεγαλώνεις και εσύ και οι άλλοι γύρω σου, γίνεσαι λιγότερο ευτυχισμένος, αλλά τουλάχιστον ...δεν σε λένε τρελό ε;
20/8/10
Γιατί να απαντάς όταν σε καλούν;
Χρειάστηκε να περάσει πάνω από ένας αιώνας, να εφευρεθούν ο κινηµατογράφος, η τηλεόραση και το Διαδίκτυο, να προβλεφθεί το τέλος της αλληλογραφίας, του βιβλίου και της γραφής εν γένει, για να έλθει και πάλι στο προσκήνιο εκείνο το παλιό, αιρετικό ερώτηµα: σε τι χρησιµεύει το τηλέφωνο; Γιατί να τηλεφωνήσουµε σε κάποιον, µε κίνδυνο να τον ενοχλήσουµε, όταν µπορούµε θαυµάσια να του στείλουµε ένα µήνυµα; Γιατί να αφήσουµε αυτό που κάνουµε ώστε να απαντήσουµε σε µια κλήση, ιδιαίτερα όταν δεν ξέρουµε από ποιον προέρχεται; Και γιατί να φάµε χρόνο για να ακούσουµε ένα ηχητικό µήνυµα όταν µπορούν εύκολα να µας το στείλουν γραπτώς;
Τα ερωτήµατα αυτά δεν είναι θεωρητικά. Οπως µας πληροφορεί ο Κλάιβ Τόµσον στην ιστοσελίδα του περιοδικού Wired, ο µέσος αριθµών κλήσεων από κινητά τηλέφωνα που γίνονται στις Ηνωµένες Πολιτείες µειώνεται κάθε χρόνο µετά το 2007, οπότε είχε φτάσει στην κορύφωσή του. Επιπλέον, µειώνεται και η διάρκειά τους: από τρία λεπτά που ήταν το 2005, σήµερα έχει µειωθεί στο µισό. Οσο για τα ηχητικά µηνύµατα, τουλάχιστον το ένα πέµπτο δεν ενεργοποιείται ποτέ. Ισως λοιπόν να βρισκόµαστε µπροστά σε µια συναρπαστική πολιτιστική αλλαγή. Με άλλα λόγια, ίσως να είµαστε µάρτυρες του τέλους της τηλεφωνικής συνοµιλίας και της αντικατάστασής της από άλλες µορφές επικοινωνίας. Η τάση αυτή είναι ιδιαίτερα αισθητή στους νέους. Ο αρθρογράφος βεβαιώνει ότι γνωρίζει πολλούς φοιτητές που περνούν πολλές ηµέρες χωρίς να µιλήσουν καθόλου στα smartphones τους. Και πρόσφατα συνάντησε έναν εικοσιπεντάχρονο επιχειρηµατία που χρειάστηκε κάπου 30 δευτερόλεπτα για να βρει το κουµπί που του επέτρεπε να τηλεφωνήσει.
Εντάξει, στην Ελλάδα αυτή η τάση θα αργήσει να έλθει. Στην παραλία όλος ο κόσµος µιλάει στο κινητό του, βοηθούντων και των προγραµµάτων απεριόριστου χρόνου οµιλίας που προσφέρουν οι εταιρείες. Το κινητό εξακολουθεί να αποτελεί σύµβολο κοινωνικού status, απόδειξη της επιτυχίας µας, αναπόσπαστο κοµµάτι της ύπαρξής µας. «Εξω», όµως (ωραία, παλιοµοδίτικη, αλλά πάντα ακριβής λέξη), αρχίζουν και ενοχλούνται από τον τρόπο µε τον οποίο το µέσο αυτό έχει εισβάλει στην ιδιωτική ζωή. Η ιδεολογία της ατοµικής ελευθερίας, γράφει ο Ζακ Ατταλί στην ιστοσελίδα slate.fr, οδηγεί όλο και περισσότερο τον καθένα από εµάς να µην ενδιαφέρεται παρά για τον εαυτό του, για την προσωπική του απόλαυση. Η φωνή είναι αγενής. Είναι λοιπόν καταδικασµένη να αντικατασταθεί από το σώµα. Θα εµφανίζεται στο κινητό µας το σώµα του άλλου και, αν θέλουµε, θα απαντάµε µε το δικό µας. Εδώ κάπου θα κινηθούν τα νέα σύνορα της ελευθερίας.
9/7/10
29/6/10
28/6/10
This is Athens!
These are the images of your own favorites places in the city which will create the largest photo collection ever made for Athens. Let the whole world know: this is Athens!
18/6/10
5/6/10
Θα σου πω μια ιστορία...
Κάποτε ένα ποντικάκι, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες.
Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:
Χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες...
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ.
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.
8/5/10
12/4/10
Ο ταξιδευτής φιλόσοφος.
Προσκεκλημένος από την Ελληνοαμερικανική Ένωση και τις εκδόσεις Πατάκη, ο Alain de Boton ήρθε στην Αθήνα για μια διάλεξη σχετικά με το βιβλίο του Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας. Ο πιο δημοφιλής σύγχρονος φιλόσοφος της Μεγάλης Βρετανίας και συγγραφέας αρκετών best sellers σε πάνω από 30 χώρες, όπως το Πώς ο Προύστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου και Η Τέχνη του ταξιδιού, παραμένει προσιτός και εγκάρδιος. [...]
Πιο εκκεντρική ηχεί η πρότασή σας για ταξίδια σε βιομηχανικές ζώνες αντί για μουσεία!
Κι όμως, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μακάρι να μπορούσε ο concierge της Μεγάλης Βρετανίας να μου προτείνει μια ξενάγηση στο λιμάνι, και εννοώ το σκληρό, το βιομηχανικό κομμάτι του. Θα ήθελα πολύ να βρω κάποιον ευφάνταστο ταξιδιωτικό πράκτορα που θα μου σχεδιάσει ένα παράξενο ταξίδι με ασυνήθιστες εμπειρίες σε μέρη όπως λιμάνια ή που θα μου κλείσει θέση σε κάποια ναυτιλιακή εταιρεία για να παρακολουθώ την κίνηση των εμπορευματοκιβωτίων.
Νομίζω ότι με το κατάλληλο τίμημα υπάρχει η δυνατότητα για ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι;
Είναι θέμα επαφών. Για παράδειγμα, με καταθλίβει η προοπτική ενός ταξιδιού στην Αίγυπτο, χωρίς την ευκαιρία να γνωρίσω πραγματικά τους Αιγύπτιους. Ο τουρισμός μοιάζει οργανωμένος γύρω από την προσπάθεια να κρατά τους τουρίστες ουσιαστικά μακριά από τη χώρα που επισκέπτονται. Τους στέλνεις όλους σε μουσεία, ίσως τους δείχνεις έναν παραδοσιακό χορό και αυτό είναι όλο.
Το ταξίδι είναι κοινός παρανομαστής σχεδόν σε όλα σας τα βιβλία. Το θεωρείτε αναγκαίο ως πηγή συγγραφικής έμπνευσης;
Ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ο Προύστ, σπάνια έβγαινε από το δωμάτιό του. Επομένως η μετακίνηση αυτή καθ' αυτή δεν μπορεί να κάνει κάποιον σπουδαίο συγγραφέα. Επίσης, πιστεύω ότι δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να δούμε κάθε μέρος. Για παράδειγμα, όταν κάποιος με ρώτησε γιατί δεν πάω να δω την Ινδία, απάντησα ότι δεν πάω γιατί δεν είμαι έτοιμος. Δεν έχω ένα μέρος μέσα μου για να βγάλω τις εμπειρίες από αυτή τη χώρα. Το πρόβλημα με το ταξίδι στην εποχή μας είναι ότι παραείναι εύκολο και μερικές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να ταξιδέψουμε πριν να υπάρχει χώρος μέσα μας για την εμπειρία αυτή.
Συνήθως όμως ταξιδεύουμε σε άγνωστα μέρη, για μοναδικές, απρόβλεπτες εμπειρίες...
Πράγματι. Κι αυτό που ουσιαστικά συνειδητοποιείς όποτε ταξιδεύεις είναι ότι ο κόσμος, όπως τον ξέρεις, δεν είναι μοναδικός. Συχνά είμαστε κλειστοφοβικοί στις ζωές μας. Η ζωή μας είναι πολύ περιχαρακωμένη και ξαφνικά ανοίγει και το ταξίδι, στην πιο βασική του μορφή, είναι απλώς μια υπενθύμιση ότι ο κόσμος ενέχει μεγάλη ποικιλία. Ποικιλία που συχνά δεν βλέπουμε.
Ανάλογα με την εποχή διαφοροποιούνται τα κίνητρα για ταξίδι;
Απολύτως. Παλιά, σε πιο θρησκευόμενες κοινωνίες, το ταξίδι ήταν περισσότερο ένα είδος προσκυνήματος. Τώρα είναι πιο προσωπική υπόθεση και πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο προσωπικό. Νομίζω ότι θα έπρεπε να σε σταματάει κάποιος στο αεροδρόμιο και να σε ρωτάει για τον σκοπό του ταξιδιού σου, τις επιθυμίες σου, τις προσδοκίες σου. Δηλαδή, χρειαζόμαστε ψυχοθεραπευτές στα αεροδρόμια που θα μας βάλουν να σκεφτούμε, γιατί η δουλειά του πράκτορα έχει γίνει πολύ τεχνική, ξέρεις: "βρες μου ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη" κ.ο.κ. Ωστόσο, όλοι έχουμε "ψυχολογικές προσδοκίες" από τα ταξίδια μας: να νιώσουμε πιο ελεύθεροι, πιο γενναιόδωροι, πιο ήρεμοι ή να βρούμε κάποιο νόημα.
Εσείς πού θέλετε να ταξιδέψετε και γιατί;
Πουθενά συγκεκριμένα. Αποζητώ συναισθήματα: το συναίσθημα που προκαλεί ένας αχανής απέραντος τόπος ή το συναίσθημα που γεννά μια δονούμενη χαοτική πόλη, όπου κι αν βρίσκονται αυτά τα μέρη. Αλλά εγώ ταξιδεύω πολύ- υπερβολικά ίσως- λόγω δουλειάς, είτε για έρευνα είτε για προωθήσεις των βιβλίων μου. Είμαι πολύ κακομαθημένος υπό αυτή την έννοια.
Στο βιβλίο σας γράφετε ότι η αγάπη και εργασία είναι τα σημαντικότερα συστατικά της ζωής σας. Που κατατάσσετε το ταξίδι;
Η αγάπη και το ταξίδι συνδέονται αναπόσπαστα. Συχνά, όταν ταξιδεύουμε σε ένα μέρος που μας αρέσει, θέλουμε να ερωτευούμε κάποιον από εκεί. Ο μισός ερωτικός δεσμός, συνήθως, είναι με τη χώρα και όχι με τον άνθρωπο!
Ένα άλλο κεντρικό μήνυμα του βιβλίου σας είναι ότι ζούμε με βάση επιλογές που έκανε ο 16χρονος εαυτός μας. Ακούγεται τρομακτικό!
Είναι φρίκη αν το καλοσκεφτείς. Όλοι λένε ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορείς. Ο σύγχρονος κόσμος απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερη εξειδίκευση. Ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο να αλλάξεις επάγγελμα. Δεν ξέρω κανέναν αρχιτέκτονα που έγινε νευροχειρουργός ή πιλότος. Αντιθέτως, ένα από τα "προνόμια" της εποχής είναι ότι απολύεσαι πολύ εύκολα.
Επομένως, δεν είναι εύκολο "να γίνεις αυτός που είσαι" κατά την προσφιλή φράση του Νίτσε. Εσείς σε ποιόν βαθμό το έχετε καταφέρει;
Έχω γίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμη κομματάκια. Νομίζω ότι ποτέ δεν γινόμαστε απολύτως αυτοί που είμαστε. Γιατί, όλοι μας, είμαστε πολύ περισσότερα από αυτά που κάνουμε. Όπως και με τις προσωπικές σχέσεις, είναι αδύνατον να τα έχουμε όλα. Πιθανώς θα θέλαμε όλοι να συνάψουμε σχέσεις με 15 διαφορετικούς ανθρώπους συγχρόνως σε κάποιο μαγικό παράλληλο σύμπαν, αλλά δεν μπορούμε. Έτσι παντρευόμαστε μια σύζυγο, μια δουλειά, μια ζωή. Ωστόσο, υπάρχουν εναλλακτικές κι αυτές είναι η τραγωδία της ζωής.
[...]
Από το περιοδικό 2Board The official Athens Airport Magazine, Issue No8- Jan-Mar 2010
Πιο εκκεντρική ηχεί η πρότασή σας για ταξίδια σε βιομηχανικές ζώνες αντί για μουσεία!
Κι όμως, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μακάρι να μπορούσε ο concierge της Μεγάλης Βρετανίας να μου προτείνει μια ξενάγηση στο λιμάνι, και εννοώ το σκληρό, το βιομηχανικό κομμάτι του. Θα ήθελα πολύ να βρω κάποιον ευφάνταστο ταξιδιωτικό πράκτορα που θα μου σχεδιάσει ένα παράξενο ταξίδι με ασυνήθιστες εμπειρίες σε μέρη όπως λιμάνια ή που θα μου κλείσει θέση σε κάποια ναυτιλιακή εταιρεία για να παρακολουθώ την κίνηση των εμπορευματοκιβωτίων.
Νομίζω ότι με το κατάλληλο τίμημα υπάρχει η δυνατότητα για ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι;
Είναι θέμα επαφών. Για παράδειγμα, με καταθλίβει η προοπτική ενός ταξιδιού στην Αίγυπτο, χωρίς την ευκαιρία να γνωρίσω πραγματικά τους Αιγύπτιους. Ο τουρισμός μοιάζει οργανωμένος γύρω από την προσπάθεια να κρατά τους τουρίστες ουσιαστικά μακριά από τη χώρα που επισκέπτονται. Τους στέλνεις όλους σε μουσεία, ίσως τους δείχνεις έναν παραδοσιακό χορό και αυτό είναι όλο.
Το ταξίδι είναι κοινός παρανομαστής σχεδόν σε όλα σας τα βιβλία. Το θεωρείτε αναγκαίο ως πηγή συγγραφικής έμπνευσης;
Ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ο Προύστ, σπάνια έβγαινε από το δωμάτιό του. Επομένως η μετακίνηση αυτή καθ' αυτή δεν μπορεί να κάνει κάποιον σπουδαίο συγγραφέα. Επίσης, πιστεύω ότι δεν είμαστε πάντα έτοιμοι να δούμε κάθε μέρος. Για παράδειγμα, όταν κάποιος με ρώτησε γιατί δεν πάω να δω την Ινδία, απάντησα ότι δεν πάω γιατί δεν είμαι έτοιμος. Δεν έχω ένα μέρος μέσα μου για να βγάλω τις εμπειρίες από αυτή τη χώρα. Το πρόβλημα με το ταξίδι στην εποχή μας είναι ότι παραείναι εύκολο και μερικές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να ταξιδέψουμε πριν να υπάρχει χώρος μέσα μας για την εμπειρία αυτή.
Συνήθως όμως ταξιδεύουμε σε άγνωστα μέρη, για μοναδικές, απρόβλεπτες εμπειρίες...
Πράγματι. Κι αυτό που ουσιαστικά συνειδητοποιείς όποτε ταξιδεύεις είναι ότι ο κόσμος, όπως τον ξέρεις, δεν είναι μοναδικός. Συχνά είμαστε κλειστοφοβικοί στις ζωές μας. Η ζωή μας είναι πολύ περιχαρακωμένη και ξαφνικά ανοίγει και το ταξίδι, στην πιο βασική του μορφή, είναι απλώς μια υπενθύμιση ότι ο κόσμος ενέχει μεγάλη ποικιλία. Ποικιλία που συχνά δεν βλέπουμε.
Ανάλογα με την εποχή διαφοροποιούνται τα κίνητρα για ταξίδι;
Απολύτως. Παλιά, σε πιο θρησκευόμενες κοινωνίες, το ταξίδι ήταν περισσότερο ένα είδος προσκυνήματος. Τώρα είναι πιο προσωπική υπόθεση και πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο προσωπικό. Νομίζω ότι θα έπρεπε να σε σταματάει κάποιος στο αεροδρόμιο και να σε ρωτάει για τον σκοπό του ταξιδιού σου, τις επιθυμίες σου, τις προσδοκίες σου. Δηλαδή, χρειαζόμαστε ψυχοθεραπευτές στα αεροδρόμια που θα μας βάλουν να σκεφτούμε, γιατί η δουλειά του πράκτορα έχει γίνει πολύ τεχνική, ξέρεις: "βρες μου ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη" κ.ο.κ. Ωστόσο, όλοι έχουμε "ψυχολογικές προσδοκίες" από τα ταξίδια μας: να νιώσουμε πιο ελεύθεροι, πιο γενναιόδωροι, πιο ήρεμοι ή να βρούμε κάποιο νόημα.
Εσείς πού θέλετε να ταξιδέψετε και γιατί;
Πουθενά συγκεκριμένα. Αποζητώ συναισθήματα: το συναίσθημα που προκαλεί ένας αχανής απέραντος τόπος ή το συναίσθημα που γεννά μια δονούμενη χαοτική πόλη, όπου κι αν βρίσκονται αυτά τα μέρη. Αλλά εγώ ταξιδεύω πολύ- υπερβολικά ίσως- λόγω δουλειάς, είτε για έρευνα είτε για προωθήσεις των βιβλίων μου. Είμαι πολύ κακομαθημένος υπό αυτή την έννοια.
Στο βιβλίο σας γράφετε ότι η αγάπη και εργασία είναι τα σημαντικότερα συστατικά της ζωής σας. Που κατατάσσετε το ταξίδι;
Η αγάπη και το ταξίδι συνδέονται αναπόσπαστα. Συχνά, όταν ταξιδεύουμε σε ένα μέρος που μας αρέσει, θέλουμε να ερωτευούμε κάποιον από εκεί. Ο μισός ερωτικός δεσμός, συνήθως, είναι με τη χώρα και όχι με τον άνθρωπο!
Ένα άλλο κεντρικό μήνυμα του βιβλίου σας είναι ότι ζούμε με βάση επιλογές που έκανε ο 16χρονος εαυτός μας. Ακούγεται τρομακτικό!
Είναι φρίκη αν το καλοσκεφτείς. Όλοι λένε ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορείς. Ο σύγχρονος κόσμος απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερη εξειδίκευση. Ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο να αλλάξεις επάγγελμα. Δεν ξέρω κανέναν αρχιτέκτονα που έγινε νευροχειρουργός ή πιλότος. Αντιθέτως, ένα από τα "προνόμια" της εποχής είναι ότι απολύεσαι πολύ εύκολα.
Επομένως, δεν είναι εύκολο "να γίνεις αυτός που είσαι" κατά την προσφιλή φράση του Νίτσε. Εσείς σε ποιόν βαθμό το έχετε καταφέρει;
Έχω γίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμη κομματάκια. Νομίζω ότι ποτέ δεν γινόμαστε απολύτως αυτοί που είμαστε. Γιατί, όλοι μας, είμαστε πολύ περισσότερα από αυτά που κάνουμε. Όπως και με τις προσωπικές σχέσεις, είναι αδύνατον να τα έχουμε όλα. Πιθανώς θα θέλαμε όλοι να συνάψουμε σχέσεις με 15 διαφορετικούς ανθρώπους συγχρόνως σε κάποιο μαγικό παράλληλο σύμπαν, αλλά δεν μπορούμε. Έτσι παντρευόμαστε μια σύζυγο, μια δουλειά, μια ζωή. Ωστόσο, υπάρχουν εναλλακτικές κι αυτές είναι η τραγωδία της ζωής.
[...]
Από το περιοδικό 2Board The official Athens Airport Magazine, Issue No8- Jan-Mar 2010
6/3/10
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας...
Pablo Neruda
Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
πηγή: Alepouda
Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
πηγή: Alepouda
19/2/10
Τιτίβισέ το...
Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι το Twitter είναι σαν μια σύγχρονη εκδοχή αυτού του μύθου που "ο Βασιλιάς είχε αυτιά γαϊδάρου". Αυτό που εννοώ είναι ότι όπως ακριβώς αναφέρεται στο μύθο ότι ο κουρέας του Βασιλιά ήξερε το μεγάλο του μυστικό, ότι έχει αυτιά γαϊδάρου και έψαχνε απεγνωσμένα να πεί κάπου το μυστικό του χωρίς όμως να πατήσει και τον όρκο του ότι δεν θα το αποκαλύψει, έτσι φαίνεται να συμβαίνει πολύ συχνά και με τους χρήστες της συμπαθητικής κατά τα άλλα πλατφόρμας.
Και ο παραλληλισμός δεν σταματάει εδώ. Θυμάσαι που μετά, όπως λέει ο μύθος, άνοιξε αυτήν την τρύπα στο χώμα και φώναξε "Ο Βασιλιάαααααας έχεεεεει αυτιάααα.... " και ύστερα από καιρό εκεί φύτρωσαν κάποια μαγικά καλάμια που το τραγουδούσαν συνεχώς διαδίδοντας τη φήμη...; Αυτή είναι η λειτουργία του γνωστού και μη εξαιρετέου Re-tweet (RT)! Αυτό είναι τo άκρον άωτον της εμπιστευτικότητας του Twitter. Γιατί σκέφτεται ο άλλος εντάξει θα το πώ και σιγά... ποιός θα το προσέξει...., ποιός θα καταλάβει που αναφέρομαι..., ποιός θα το θυμάται μετά από δέκα λεπτά... Και όμως, έτσι στα καλά καθούμενα μπορεί να αρχίσει ένα κύμα από RT και η είδηση να εξαπλωθεί στιγμιαία. Και να βρεθείς εσύ ξαφνικά να οικτείρεις τη φαεινή σου ιδέα να το γράψεις πάνω σε μια στιγμή αδυναμίας. Μέχρι και αστικό μύθο μπορείς να δημιουργήσεις έτσι... στην υπερβολή του βέβαια.
Έτσι λοιπόν, ο κάθε χρήστης μπαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του, μυστικά και πάθη, λάθη και αμαρτίες, κουτσομπολιά και μπηχτές. Ένα μείγμα εξυπνάδας και εξομολογήσεων, διαπιστώσεων και ειδήσεων. Είναι ενδιαφέρον κατά βάθος και εθιστικό καμιά φορά. Μου αρέσει να το παρακολουθώ, στην πραγματικότητα το κάνω χάζι... Νιώθω ότι μου δίνει τη δυνατότητα να ακούω τις σκέψεις των ανθρώπων, όταν βέβαια γράφουν αυτό που σκέφτονται πραγματικά και όχι κάτι που εξυπηρετούσε το προφίλ που προσπαθούν να χτίσουν. Μερικούς μου έδωσε την ευκαιρία να τους γνωρίσω και από κοντά, για να διαπιστώσω βέβαια ότι οι πιθανοτητες να κάνεις ενδιαφέρουσες συναναστροφές δεν αυξάνονται ιδιαίτερα με τη χρήση του. Γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν κάποια τέτοια πρόθεση. Στην ουσιά οι ήδη γνωστοί επικοινωνούν μεταξύ τους, διαπιστώνω μετά λύπης.
Πιο πολύ, πάντως, γελάω με αυτούς που λένε ότι το χρησιμοποιούν μόνο για επαγγελματική χρήση και δεν τολμούν να πούν ούτε τι ομάδα είναι για λόγους πολιτικής ορθότητας... Λες και την ώρα που εργάζονται δεν είναι άνθρωποι, αλλά μια στολή, μια μάσκα, ένας ρόλος...
Κανόνες καλής πρακτικής δεν νομίζω ότι υπάρχουν. Και ορθώς δηλαδή, γιατί αν είναι να υπαρχει λογοκρισία μέχρι και εκεί τότε ποιός είναι ο σκοπός που εξυπηρετεί τελικά; Μάρκετινγκ: περσοναλ και προφεσιναλ! Image making. Μόνο.
Εγώ παρατηρώ ότι δεν νιώθω αρκετά ποπ για να τουιτάρω συχνά. Απλά δεν μου βγαίνει... Δεν το έχω και στο κινητό επίτειδες, γιατί καταντάει και γραφική αυτή η συνεχής αναμετάδοση και λήψη άχρηστων πληροφοριών. Πάντα όμως το έχω ανοιχτό στο σπίτι, όταν είμαι στον υπολογιστή. Ισως είναι μια ακόμα απόδειξη ότι είμαι "a good listener", ή ίσως και όχι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)