Αναδημοσιεύω από το blog μια εξαιρετικής για μένα συγγραφέως..
"Νομίζω πως η ισορροπία και η συμμετρία του ζευγαριού δεν βασίζεται στο ότι αν ο άνδρας είναι πολυγαμικός, θα έπρεπε να είναι το ίδιο πολυγαμική και η γυναίκα. Το πρόβλημα είναι αλλού. Είναι στην πνευματική τους ισότητα. Νομίζω ότι ένας άνδρας δεν μπορεί να κάνει πραγματικό έρωτα με μία πνευματικά κατώτερη γυναίκα, τουλάχιστον όχι για πολύ. Γιατί σε αυτή την περίπτωση μετατρέπεται η σχέση τους σε μία άτυπη εμπορευματική σχέση όπου η γυναίκα προσπαθεί να παζαρεύει καθημερινώς το σεξ με διάφορα ανταλλάγματα – κυρίως λεφτά και κοινωνική θέση, πράγματα τα οποία δεν μπορεί να τα κατορθώσει η ίδια. Αν η γυναίκα είναι, ή ακόμα χειρότερα στη διάρκεια της σχέσης γίνει, πνευματικά εξαρτημένη, την έβαψε. Και ο άνδρας της, φυσικά, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί από μία τέτοια σχέση και… γίνεται πολυγαμικός. Ή, την παρατάει. Αν είναι ηθικός.
Από την άλλη, η θεά δεν μπορεί ποτέ να γίνει θεός. Σου δίνει χαρά να ξέρεις ότι ο άλλος είναι ο πιο δυνατός, ο θεός σου. Αν είσαι θεά εσύ για εκείνον…
Ναι, μία καλή σχέση θέλει την πνευματική ανεξαρτησία και την ισότητα.
Εδώ πρόκειται για ένα πολυδιάστατο παιχνίδι. Το τετράγωνο-ελλειψοειδές παιχνίδι του έρωτα (δηλαδή της αγωνίας), και της αγάπης (δηλαδή της σιγουριάς), της συνεργασίας και του ανταγωνισμού…
...
«Η οροθέτηση της αγάπης:
Πρόκειται για μία σχέση δύο ανθρώπων αντίθετου φύλου,
που βασίζεται στη διαρκή εκβάθυνση
της ψυχικής και σωματικής κατανόησης,
η οποία είναι δυνατή μόνο στη βάση κοινών ενδιαφερόντων,
όπως και κοινών ιδεών και στόχων,
και επίσης χάρη στους ταιριαστούς χαρακτήρες,
του διανοητικού επιπέδου
και του ταμπεραμέντου τους.
Πρόκειται για μία κατανόηση η οποία κατευθύνεται,
Από την αμοιβαία εμπιστοσύνη, ανεκτικότητα και ελευθερία
να είσαι ο εαυτός σου.
Όλα αυτά προς τη δημιουργία μίας αιώνιας και αχώριστης ενότητας
που έχει διπλάσιες δυνατότητες, ικανότητες και δύναμη.»
Ο Τσέχος σεξολόγος Μιρόσλαβ Πλζακ γράφει σε ένα βιβλίο του για το «ποτήρι της απέχθειας». Το ποτήρι της απέχθειας σημαίνει ότι στον έρωτα δεν υπάρχει πιο σπουδαίο πράγμα από το ΘΕΛΩ. Αλλά ακόμα πιο πολύ - το ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Δηλαδή όταν θέλεις να χαϊδέψεις τον άλλον στην πλάτη, το πιο ωραίο είναι να μπορείς να το κάνεις. Μα όταν δεν το θέλεις και όμως το κάνεις, είτε υποκρίνεσαι είτε, ακόμα χειρότερα, σου το επιβάλει ο άλλος - γεμίζει το ποτήρι της απέχθειάς σου για αυτόν τον άνθρωπο. Γεμίζει σιγά-σιγά, με την κάθε άθελη κίνηση σου, το κάθε ανεπιθύμητο φιλί, την κάθε άθελη στάση, σταγόνα-σταγόνα. Το ποτήρι της απέχθειας λοιπόν κάποια στιγμή υπερχειλίζει…
Έχω μελετήσει τους πολυγαμικούς. Ο πολυγαμικός γίνεται εμπόδιο στον ίδιο του το εαυτό. Για αυτό το λόγο δύσκολα θα ερωτευτεί ποτέ του επιτέλους… πως να το ‘λεγα; …κάποιος θα έλεγε «επιτέλους ολοκληρωτικά». Εγώ θα το πω αλλιώς - να ερωτευτεί ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΑ. Γιατί αν έχεις έναν καλοχτισμένο δίκτυ με ερωτικές φίλες (όπως τις ονομάζει ο Τσέχος συγγραφέας Κούντερα στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»), όταν δηλαδή ερεθίζεσαι μία μέρα με κάποια κοπέλα, αλλά πας να το κάνεις με μία άλλη, και έπειτα ερεθίζεσαι με κάποια τρίτη, αλλά πας να το κάνεις με την πρώτη, την οποία έχεις να τη δεις τρεις βδομάδες, έτσι δεν μπορούν ποτέ οι ερωτικές σου κινήσεις να είναι η έκφραση όλης της ειλικρίνειας της ψυχής σου. Μα είναι ακριβώς η ειλικρίνεια της ψυχής που μας ψιθυρίζει τα πιο παθιασμένα λογάκια, τα πιο απελευθερωμένα φιλιά, τα πιο τρυφερά αγγίγματα. Όταν φαντάζεσαι το βράδυ να φιλάς στο λαιμό την Άννα, αλλά στην πραγματικότητα φιλάς τελικά στο λαιμό τη Μαρία, κάπου γίνεσαι φάλτσος. Μα οι ερωτικοί σου σύντροφοι δεν χάνουν τίποτα άμεσα, εσύ είσαι που χάνεις.
Βέβαια, στη γενική γραμμή, ο πολυγαμικός άνδρας αγαπάει τη γυναίκα γενικά, ο ίδιος όμως δεν μπορεί να θερίζει αυτά που τόσο ποθεί. Που ποθεί, που κυνηγάει συνέχεια, αλλά ποτέ δεν το έχει δοκιμάσει. (Και γι’ αυτό είναι πάντα ευτυχισμένος στην παντοτινή του προσμονή!). Και φυσικά και δεν φτάνει ποτέ στην ολοκλήρωση, αφού τι να περιμένεις όταν στο ένα χωράφι σου μόλις ωριμάζει η σοδιά, ενώ στο άλλο βρέχει και οι καρποί μπαγιατεύουν; Τι άλλο να γινόταν αφού το ένα χωράφι είναι στο βόρειο ημισφαίριο και το άλλο στο νότιο; Πως να μαζέψεις τη σοδιά σου επιτέλους ολόκληρη κάποιο καλοκαίρι; Τρέχεις από δω κι από κει, ξοδεύεσαι…
Ωστόσο, ο πολυγαμικός άνδρας ξέρει, με κάποια παραμυθένια επιδεξιότητα, να εισπράττει πολλά…
Βέβαια, συχνά κάνουμε συμβιβασμούς, όλοι όμως στο βάθος θέλουμε έναν έρωτα πλήρη, ειλικρινή και αν είναι δυνατόν – για πάντα. Τουλάχιστον να το πιστέψουμε εκείνη τη στιγμή.
Και μετά, ας γίνει ότι έχει να γίνει…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου